Autor: A B

„Pewna żaba / Była słaba  /Więc przychodzi do doktora / I powiada, że jest chora. / Doktor włożył okulary, Bo już był cokolwiek stary, Potem ją dokładnie zbadał (…)”. To fragment wiersza  Jana Brzechwy, poety znakomitego, którego utworami uraczyły  naszych Mieszkańców  dzieci  z Przedszkola Publicznego Nr 46 w Szczecinie, które przybyły do Naszego Domu z pięknie przygotowanym  występem  słowno – muzycznym całkowicie opartym na tekstach  autora takich oto arcydzieł literackich: „Tańcowała igła z nitką”,  „Kaczka Dziwaczka”, „ Akademia Pana Kleksa”, „Ptasie plotki”,  „Pan Drops i jego trupa”, „Na wyspach Bergamutach”,  „Opowiedział dzięcioł sowie”,  „Podróże Pana Kleksa”,  „Śmiechu warte”, „Od baśni do baśni”,  „Tryumf Pana Kleksa”… No może nie na wszystkich, ale na tych najbardziej znanych i kochanych przez dzieci i dorosłych ( którzy także przecież byli dziećmi ). Seniorzy byli zachwyceni występem przedszkolaków, którzy niczym wehikuł czasu, za sprawą pięknie recytowanej i śpiewanej poezji mistrza Jana, przenieśli  ich w czasy młodości. Poza charakterystyczną dla bardzo młodych ludzi szczerą i urokliwą  interpretacją poezji      i piosenek widzowie epatowani byli także wymyślnymi strojami artystów – juniorów.  Wzruszony występem Mieszkaniec, Pan Kazimierz Sapkowski ,  na zakończenie spotkania z aktorami – przedszkolakami rozdał  im słodycze. W zamian, oprócz  spektaklu dzieci  w imieniu” Rady Pedagogicznej i wychowanków Przedszkola Publicznego Nr 46 „wręczyły Seniorom papierowe kwiatki, na których odwrocie  napisano:” Zdrowia, szczęścia i słodyczy tego przedszkolacy życzą! W poniedziałki pomyślności, a we wtorki kosz radości! W środy, czwartki precz zmartwienia! Niech i w piątki strapień nie ma! Na soboty i niedziele życzymy odpoczynku wiele. To nie koniec życzeń jeszcze! Emerytury życzymy większej.  Niech Wam życie płynie miło!”. I jak tu nie kochać przedszkolaków!? Szczególnie tych z Przedszkola Publicznego Nr 46. Mieszkańcy DPS „ Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej” uśmiechów, braw i serdecznych podziękowań im nie szczędzili. I tak młodość jak wiosna, jeszcze w czasie przedwiośnia, wkroczyła do Naszego Domu. Przy okazji warto dodać, że na rynku księgarskim ukazała się bardzo ciekawa książka  ” Brzechwa nie dla dzieci” autorstwa Mariusza Urbanka. Książka ukazuje życie Jana Brzechwy, a właściwie Lesmana, od urodzenia, po śmierć, a nawet dalej – po burzliwe w ostatnich latach spory o miejsce poety w sercach Polaków i nazwach miejsc publicznych. W podziale tematycznym autor oprowadza czytelników po kolejnych etapach        i sferach życia Brzechwy. Opowiada o jego dzieciństwie w carskiej Rosji i relacjach rodzinnych, początkach twórczości, nauce, udziale w walkach i uwielbieniu dla Marszałka Józefa Piłsudskiego. Przedstawia życie uczuciowe poety, jego bogatą twórczość kabaretową w międzywojniu (pod pseudonimem Szer-szeń pisał teksty wykonywane w teatrzykach rewiowych przez najlepszych aktorów) i obiecującą karierę prawniczą. Odmalowuje życie w powojennej Łodzi, która przez pewien czas stanowiła kulturalne centrum Polski. Pisze o marzeniach i niepowodzeniach poety. Mnóstwo tu wspomnień, anegdot i ciekawostek, które pokazują jakim człowiekiem Brzechwa był. Mamy nadzieję, że ta pozycja biograficzna znajdzie się w Domowym Punkcie Bibliotecznym. Ku zadowoleniu Seniorek i Seniorów.

 Czternastego marca bieżącego roku, po typowo zmiennej ( „w marcu jak w garncu”), przedwiosennej aurze – zaświeciło słońce i powiał ciepły wiaterek, tak więc natura dała sygnał, że przyszedł czas, aby Mieszkańcy Naszego domu jeszcze przed rozpoczęciem sezonu systematycznych ćwiczeń na świeżym powietrzu, zakosztowali radości  sportowych  zmagań wbrew ułomnościom ciała  i dali możliwość dotlenienia własnym organizmom. Wysoko wyspecjalizowana kadra naszych rehabilitantów ( Katarzyna Duda, Przemek Kuduk, Jagoda Kabat, Dorota Rekść ) tylko czekała na tak dogodne do  działania warunki. Zorganizowano sportowe rozgrywki w zbijaka  dla Mieszkańców przeprowadzone  przez osiem drużyn (każda po trzech zawodników) w systemie pucharowym. Zabawa była znakomita. Zwycięzcami byli wszyscy uczestnicy.  W każdym człowieku tkwi duch rywalizacji,  co w znakomity sposób przekłada się na potrzebę  szybszego poruszania się, zwiększonej koncentracji, oddychania pełnymi płucami etc. Piłka śmigała pomiędzy zawodnikami ( rzut, złapanie, uchylenie się…), a „ ruch to zdrowie”. Lecące  z ciepłych krajów do rodzinnych gniazd bociany głośnym klekotem dawały znak  wielkiego zainteresowania i aprobaty dla obserwowanych  z wysokości  przestworzy  sportowo – rehabilitacyjnych,  przedwiosennych  igrców seniorek i seniorów. Już oczekujemy na oficjalne powitanie wiosny ( astronomicznej i tej prawdziwej) i rozpoczęcie wielkiego, trwającego, oby jak najdłużej,  sezonu zabaw, ćwiczeń, gier i współzawodnictwa Mieszkańców Naszego Domu na świeżym powietrzu, w promieniach słońca, gdy każdemu po prostu chce się żyć i być zdrowym na duchu i ciele. Do startu gotowi…? Jak bardzo można zauważyć na zdjęciach.

Słowo kobieta przywędrowało do  Polski  prawdopodobnie w XVI wieku. Od początku miało znaczenie obelżywe i jeśli go używano, to tylko z przymiotnikami: szpetna, plugawa, nikczemna, wszeteczna itp. Istnieją różne hipotezy mówiące o pochodzeniu tego wyrazu.   W napisanym w XVI wieku przez Marcina Bielskiego Sejmie niewieścim jedna z bohaterek mówi: mężczyźni nas ku zelżeniu kobietami zowią. Słowo kobieta nabrało znaczenia neutralnego dopiero około XVII – XVIII wieku. Ignacy Krasicki w wydanej w 1775 roku Myszeidzie pisze: Czegoż płeć piękna kiedy nie dokaże? Mimo tak wielkiej płci naszej zalety, My rządzim światem, a nami kobiety. Czyli jednak kobiety górą!!! Co tu ukrywać, mimo rozmaitych żartów o blondynkach – mężczyzni  ulegają kobietom na wszystkich frontach życia. Bo sami chcą aby tak było. Baby, ach! te baby, czym by bez nich był ten świat… Co tu grać, co tu kryć, spróbuj bez baby żyć, gdy ci uda się taka sztuka, toś jest chwat – śpiewali swego czasu  panowie: Ryszard Rynkowski  i Andrzej Zaucha. A panie ich za to kochały i biły gromkie brawa. Choć w Polsce wiąże się go przede wszystkim z ideologią PRL i symbolicznym czerwonym goździkiem, z założenia Międzynarodowy Dzień Kobiet jest uczczeniem pamięci sufrażystek walczących o równouprawnienie kobiet, równe traktowanie w pracy i taką samą wypłatę za jednakowo wykonaną pracę. Początki obchodów tego święta związane są ze strajkami w Stanach Zjednoczonych. Podczas jednego z nich, w 1909 roku kobiety sprzeciwiające się uciskowi w firmie, zostały zamknięte w fabryce, gdzie wybuchł pożar. Zginęło w nim 126 kobiet. Dlatego od 1910 roku obchodzi się Dzień Kobiet jako uczczenie pamięci i poświęcenia tych kobiet. Ustanowiła go Międzynarodówka Socjalistyczna w Kopenhadze. Z założenia Dzień Kobiet miał służyć utrwalaniu idei równości. Dzień Kobiet – kiedy i gdzie jest obchodzony? W większości krajów Panie świętuje się  8 marca, choć są wyjątki – w Tunezji obchodzi się Dzień Kobiet  13 sierpnia. Data – początek marca – związana jest z rzymskimi obchodami Matronaliów, święta macierzyństwa, płodności i pierwiastka żeńskiego w naturze. Wtedy też kobiety były traktowane w sposób wyjątkowy, dawano im prezenty i spełniano ich życzenia. Współcześnie respektują to święto kraje takie, jak Albania, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Brazylia, Chiny, Chorwacja, Cypr, Kuba, Portugalia, Rosja, Słowacja, Szwecja, Ukraina, Indie, Węgry, Francja i oczywiście Polska. Akademię otworzył uroczyście Pan Ryszard Budzisz, Dyrektor Naszego Domu i złożył wszystkim  Paniom piękne życzenia. Następnie wzmocniony pomocą panów – pracowników  przekazał  wszystkim Kobietom, których dzień  nastał – słodkie prezenty. Chór „Srebrna Młodość” z entuzjazmem śpiewał  piosenkę”  Ósmy Marca to Dzień Kobiet”  i było niezwykle  feministycznie. W części artystycznej, którą prowadzila  Pani Maria Magdalena Wołoszczuk instruktor k-o, Lech Galicki wygłosił słowo o historii Dnia Kobiet w ujęciu społeczno historycznym. Następnie Chór „ Srebrna Młodość” zaśpiewał piosenki: „ Que sera” i „ Suliko”. Pan Witold Czarnecki, aktor Domowego Teatru Empatia powiedział z niezwykłą namiętnością artystyczną wiersz” Lubię kiedy Kobieta”. Pani Madzia Niżniowska , instruktorka terapii zajęciowej pięknie zinterpretowała poezję” Nie było ciebie tyle lat”.  W dalszej kolejności piosenki „ Nie widzę Ciebie w swych marzeniach” oraz „ Nie płacz Ewka” w wykonaniu Zespołu Bigbitowego Dum Dum ( Alicja Czuraba, M,M, Wołoszczuk i Leon Zawodowiec – pseudonim artystyczny). Pan  Przemek Kuduk, instruktor terapii zajęciowej w mistrzowski sposób powiedział tekst” Nie wierz nigdy Kobiecie” i po chwili kapitalnie zinterpretował piosenkę Andrzeja Rosiewicza” Najwięcej witaminy mają polskie dziewczyny”. Ewa Szadujko, znana pod pseudonimem artystycznym – Ewka O. doprawdy przepięknie zaśpiewała przeboje” Goniąc kormorany” i „ Sen o Warszawie”. Publiczność zamilkła w zachwycie.  Brawo! Pani Madzia Niżniowska w deklamacji wiersza” Kobieta puch marny” ukazała swój talent odtwórczo – artystyczny. Pani Katarzyna Duda, instruktorka terapii, znana wszystkim w Naszym Domu z sięgającego doskonałości  talentu interpretacyjnego przedstawiła tekst” Sara”. Brawa! Brawa! I jeszcze Pani Jagoda Kabat powiedziała z wielkim temperamentem wiersz „ Nie dokazuj miła, nie dokazuj, a  Chór” Srebrna Młodość” zaśpiewał perfekcyjnie prawie piosenkę  Edith Piaf” Padam – Padam”. Na zakończenie uroczystej Akademii z okazji Dnia Kobiet Pan Ryszard Budzisz, Dyrektor DPS” Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej” przy ulicy Eugeniusza Romera 21 – 29  podziękował wszystkim wykonawcom i uczestnikom Spotkania, życząc Paniom aby ich święto trwało cały rok, na chwałę panów – dżentelmenów i  pięknej,  posiadającej moc  wielką, słabej płci. Niech się święci Dzień Kobiet.