Arcyciekawe oraz wielce pożyteczne dla utrzymania zdrowia narządów ruchu rozmowy znakomitego ortopedy, dra n. med. Wojciecha Żebrowskiego z Mieszkańcami Naszego Domu

Ortopedia to dział medycyny klinicznej i nauka zajmująca się rozpoznawaniem i leczeniem wad rozwojowych i nabytych zniekształceń i zaburzeń czynności narządu ruchu. Obejmuje cały okres życia ludzkiego. Ortopedia ma ścisły związek z m.in. biomechaniką, chemią, mechaniką. W zakres działania ortopedii wchodzą: wady wrodzone i rozwojowe powstające w życiu płodowym, po urodzeniu, w okresie wzrostu, rozwoju i starzenia się człowieka; zapalenia swoiste, nieswoiste i odczynowe narządu ruchu i ich następstwa; zniekształcenia i dysfunkcje po porażeniach wiotkich i spastycznych; następstwa urazów narządu ruchu; chorób nowotworowych narządu ruchu; następstwa zaburzeń hormonalnych, odżywczych i chorób układowych w obrębie narządu ruchu. Rozwój ortopedii sięga okresu starożytności. W starożytnej Grecji akcentem ortopedycznym są opisy anatomii układu kostnego, stawowego i więzadłowo-mięśniowego ( Hegetor), Ojciec medycyny Hipokkrates zajmuje się także leczeniem urazów kości i stawów. W starożytnym Rzymie, Grek Galen (129-199 p.Ch.). zajmuje się "medycyną sportową" opisując urazy i leczenie narządu ruchu u gladiatorów. Do Europy osiągnięcia ortopedii zawędrowały w XII w. poprzez Grecję z krajów arabskich. Za ojca współcześnie rozumianej ortopedii uważa się francuskiego profesora Nicholasa Andry , który w 1741 roku opublikował książkę "Ortopedia", omawiającą patologię i sposoby leczenia deformacji kostnej dzieci. W okresie tym uznawany za ojca angielskiej medycyny Thomas Sydneham (1624 -1689) opisuje objawy leczenie choroby reumatyczne i zmiany zachodzące w stawach .Rozwój radiologii rozpoczął nową erę rozpoznawania chorób kości. W Polsce pierwsze oddziały ortopedyczne powstały w latach międzywojennych w Poznaniu, Lwowie, Warszawie i Krakowie. Pierwszą katedrę ortopedii otworzył Ireneusz Wierzejewski (uznawany za ojca polskiej ortopedii) w 1923 r. w Poznaniu. W roku 1928 powstało Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne, które działa z przerwą wojenną do dzisiaj. Twórcami powojennej ortopedii w Polsce byli prof. Adam Gruca, prof. Marian Garlicki, prof. Donad Tylman, prof. Tomasz Żuk, prof. Artur Dziak, prof. Hlawaty, pof.G. Wejsflog, prof. Andrzej Wall, prof. Andrzej Skwarcz.. Właśnie ze słynnej szkoły profesora Tomasza Żuka wywodzi się doktor Wojciech Żebrowski.

Na pierwszym spotkaniu z Mieszkańcami Naszego Domu, w październiku ubiegłego roku, ten wybitny ortopeda wiele opowiadał o diagnozie chorób narządu ruchu, leczeniu ale także omawiał zgłaszane przez przybyłych seniorów ich schorzenia, z którymi się borykają. Teraz na meetingu z Gościem w Domu pojawiło się bardzo wiele osób, które zgłaszały swoje problemy ortopedyczne i natychmiast uzyskiwały specjalistyczne interpretacje przyczyn, rady co samemu robić, aby bronić się przed pogłębianiem skutków rozmaitych nieprawidłowości w funkcjonowaniu nabytych zniekształceń, sugestie: gdzie zgłosić się ze swoimi problemami, by podjąć z nimi skuteczną walkę. Doktor Żebrowski często powtarzał, iż ruch w odpowiednich dawkach jest znakomitym antidotum na schorzenia narządów ruchu. Uwaga rehabilitanci! Nasz Gość często podchodził do Mieszkańców i w sposób profesjonalny, ale także z dającym nadzieję humorem wyjaśniał, tłumaczył, radził. Wspaniałą atmosferę zobrazują zdjęcia. Dyplom, upominek i brawa zakończyły kolejne spotkanie” Gość w Domu” z dr.n.med.Wojciechem Żebrowskim-ortopedą niezwykłym, którego mamy nadzieję gościć jeszcze wiele razy.