Kategoria: Aktualności

Trzcińsko-Zdrój, to miasto w zachodniej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Trzcińsko-Zdrój. Dokładniej wymieniając warunki środowiskowe miasteczka i jego okolic należy wspomnieć, że: Trzcińsko-Zdrój leży nad rzeką Rurzycą na Pojezierzu Myśliborskim, należącym do Pojezierzy Zachodniopomorskich. Miasto położone jest w południowo-zachodniej części woj. zachodniopomorskiego. Rurzyca wypływa z Jeziora Miejskiego, które zajmuje powierzchnię 43,6 ha. Naszą Grupę Śpiewaczą tworzyli: Pani Anna Karasińska, Pani Henryka Szafranek, Pani Ewa Szadujko( znana na przeglądach wokalnych jako Ewka O.), Pani Stanisława Fader oraz bardzo odpowiedzialna opiekunka: Pani Helena Podlewska – Kulik (stwierdzono w trakcie prób repertuarowych zadatki naszej koleżanki na wybitny sopran koloraturowy mieniący się wszystkimi barwami dźwięków. Zainteresowana nieobiektywnie zaprzecza) oraz akompaniator (git.) – Lech G. Oczywiście rej w trakcie podróży i na miejscu artystycznych peregrynacji wodził Pan Ryszard Budzisz, Dyrektor DPS „ Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej. Na scenie w Trzcińsku -Zdroju zaprezentowaliśmy zgodnie z obowiązującym regulaminem tylko dwa utwory:” Ach jak przyjemnie” oraz Sailing. Ta ostatnia piosenka wykonywana przez nasz zespół prawie w całości w języku angielskim wzbudziła wśród publiczności bardzo duże zainteresowanie. Cytuję wypowiedz osoby prowadzącej koncert:” Prosimy o jeszcze więcej braw, ponieważ jeszcze się nie zdarzyło u nas do tej pory aby ktoś śpiewał w języku obcym…”. I były brawa, że aż miło nam było. Po występie raczyliśmy się, w pięknych okolicznościach przyrody, znakomitymi przysmakami, od których uginały się stoły. I tak oto nasze artystyczne zapędy i bardzo aktywna muzykoterapia nagrodzone zostały nie tylko dyplomami i upominkami wielce symbolicznymi, ale przejawami staropolskiej gościnności gospodarzy imprezy „ Przeboje gorącego lata”. Wracaliśmy jak zwykle po udanych występach unosząc się, jak na powietrznej poduszce, w poczuciu spełnienia i satysfakcji odtwórców i kreatorów zdarzenia artystycznego. W naszym przekonaniu – zawsze na wielką miarę. Jaką? Otóż sensu działania we wszelkich dziedzinach sztuki. To daje, jak z angielska mówią: potężny power.

Uroczysty Apel rozpoczął się o godzinie 10.30 w dniu 1 września 2014 roku w Domowej Jadalni. Salę wypełnili Mieszkańcy i Kierownictwo Naszego Domu z Panem Ryszardem Budziszem, Dyrektorem DPS”Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej” przy ulicy Eugeniusza Romera 21-29, pragnący uczcić tę niezwykle ważną rocznicę tragicznego w historii Polski zdarzenia, które całkowicie pogrążyło nasz kraj w chaosie, krwawej wojnie obronnej z dwoma napastnikami ( Niemcy i ZSRR), co spowodowało zniszczenie zbudowanych w okresie dwudziestolecia międzywojennego po 123 latach zaborów, budynków mieszkalnych oraz wielkich zakładów gospodarczych – np. Centralny Okręg Przemysłowy, port w Gdyni itp.), a przede wszystkim kosztowało naród polski ogrom ofiar wśród ludności cywilnej i żołnierzy Wojska Polskiego, a następnie pogrążyło cały kraj w mroku bezlitosnej, trwającej pięć lat okupacji ( egzekucje, obozy koncentracyjne, eksterminacja, wynarodawianie, ruch oporu, państwo podziemne etc.). Wojna wybuchła 1 września 1939 po ataku III Rzeszy Niemieckiej w porozumieniu z ZSRR. Pierwszy etap wojny, nazywany wojną obronną Polski lub tradycyjnie w piśmiennictwie kampanią wrześniową, rozpoczął o godzinie 4:40 nalot na Wieluń, przeprowadzony przez eskadrę 4 Floty Powietrznej feldmarszałka Wolframa von Richthofena, a zaraz po nim ostrzał Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte przez pancernik Schleswig-Holstein i agresja wzdłuż całej granicy niemiecko-polskiej zgodnie z dyrektywami „Fall Weiss”. W chwili wybuchu wojny Polska miała zawarty układ sojuszniczy z Francją z 1921 roku, układ sojuszniczy z Wielką Brytanią z 25 sierpnia 1939 roku oraz sojusz z Rumunią (obowiązujący jednak tylko w przypadku ataku ze strony ZSRR). Niemcy były powiązane paktem antykominternowskim z Japonią i Włochami, tzw. paktem stalowym z Włochami oraz układem z ZSRR (pakt Ribbentrop-Mołotow) z 23 sierpnia 1939 roku, który de facto dzielił Europę Środkową na strefy wpływów obu państw i dawał Niemcom wolną rękę w wojnie z Polską. Formalnie wojna nabrała charakteru światowego z chwilą wypowiedzenia jej Niemcom przez Wielką Brytanię i Francję 3 września 1939. Wraz z Wielką Brytanią do wojny przystąpiły Indie i główne państwa Wspólnoty Brytyjskiej (dominia brytyjskie): Australia i Nowa Zelandia (3 września), ZPA (6 września) i Kanada (10 września). Oficjalnie po stronie Niemiec do wojny nie przyłączyły się na tym etapie jednak ani Włochy, ani Japonia. Neutralność zachowały Węgry i Rumunia. Do niemieckiego ataku na Polskę przyłączyła się natomiast Słowacja (siłami armii „Bernolák”, które wkroczyły do Polski kilka godzin po Niemcach), która była wówczas protektoratem Niemiec. Heinz Guderian i Siemion Kriwoszein odbierają radziecko-niemiecką defiladę w Brześciu . 17 września bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny zaatakowała Polskę również Armia Czerwona. Atak ten złamał polsko-sowiecki pakt o nieagresji z 1932 roku, który miał obowiązywać do 1945 roku, jednak nie wywołał ze strony rządu polskiego wypowiedzenia wojny. ZSRR w nocie przedstawionej w nocy 17 września 1939 – już w chwili rozpoczęcia agresji – ambasadorowi RP w Moskwie Wacławowi Grzybowskiemu stwierdził jednostronnie zaprzestanie istnienia państwa polskiego(sic!). O tym wszystkim zebranym przypomniano w obszernie przytaczanych Informacjach z Archiwum Historii, tak jak to czynimy szczególnie na tej wspomnieniowej uroczystości i akademii z okazji Święta Odzyskania Niepodległości – 11 listopada już od kilku lat. Chór „Srebrna Młodość” ( Irena Lewińska, M.M Wołoszczuk, Alicja Czuraba, Henryka Szafranek, Anna Karasińska, Danuta Krawczyk) oraz Pracownicy Domu: Katarzyna Duda, Helena Podlewska – Kulik, Magdalena Niżniowska i Lech .Galicki, instruktor kulturalno –oświatowy(akompaniament) na gitarze elektrycznej) zaśpiewali pieśni zachowując nastrój chwili i poetykę tego szczególnego dnia. Usłyszano: „ Dnia Pierwszego Wrzesnia Roku Pamiętnego”, „ Gdy byłem chłopcem chciałem być żołnierzem”, „Gdzie są kwiaty z tamtych lat” oraz pacyfistyczny utwór „ Nie, nie, nie”. Informacje historyczne znakomicie przekazały: Magda Niżniowska i Maria M. Wołoszczuk. Poezję z wielką empatią powiedziały: Anna Karasińska i Alicja Czuraba. Uroczysty Apel w 75. rocznicę wybuchu II Wojny Światowej, która w sposób okrutny dotknęła Polskę i Polaków zakończył Pan Ryszard Budzisz, podkreślając wagę pamiętania o historycznych zdarzeniach, zarówno takich jak 1 września 1939 roku – uderzających w substancję narodu i powodujących zagrożenie bytu państwa, a także o tych optymistycznych, jak wybijanie się na niepodległość, wyzwolenie, solidarność narodu polskiego. Doświadczenie historyczne, pamięć o przeszłości pozwalają mądrze budować przyszłość. W Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej akcentowanie wszelkich rocznic historycznych ma szczególną wymowę. Tak było i tym razem. Pierwszego Września 2014 roku.

21 sierpnia 2014 roku „zmilitaryzowana” – wokalna drużyna bojowo nastawionych Mieszkańców Domu Pomocy Społecznej” Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej” z ulicy Eugeniusza Romera 21 – 29 w Szczecinie – ( Pani Danuta Krawczyk, Pani Franciszka Balczerowska, Pani Maria Magdalena Wołoszczuk, Pani Henryka Szafranek oraz Pani Karolina Drelich – psycholog pacyfistyczny i Lech Galicki – agitator muzyczny wraz z przygotowanym arsenałem środków nutowego rażenia) z Panem Ryszardem Budziszem, Dyrektorem Naszego Domu na czele, dzierżącym buławę hetmańską wyruszyła do Bornego Sulinowa, by walczyć śpiewająco stojąc na / w estradowych szrankach X Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Żołnierskiej Seniorów i Osób Niepełnosprawnych zorganizowanym przez miejscowy Dom Pomocy Społecznej i Stowarzyszenie „Wyprzedzić czas”, gdzie na dodatek staropolskim, rycerskim obyczajem się kierując przygotowano liczne atrakcje, a wśród nich: występy sceniczne gwiazd ( Big Band Marcina Jaczewskiego), turniej strzelania z wiatrówki o puchar Starosty Szczecineckiego, prezentację pojazdów i gadżetów militarnych tudzież aliści smakowite wojskowe przysmaki. Nasza wokalna drużyna bojowa już w pierwszym, z góry zaplanowanym taktyczno – strategicznym uderzeniu, obezwładniła publiczność i jurorów swymi hitami dzwiękowymi typu: „ Lili Marlen”, „ Gdy byłem chłopcem chciałem być żołnierzem” oraz„ Gdzie są chłopcy z tamtych lat” przyjmując hołd poddańczy w postaci rzęsistych braw, a także zdobyczne dyplomy, księgę traktującą o militariach, czy takowoż iście żołnierskie, wykonane z drogocennych materiałów artystyczne rękodzieło mające stanowić dowód chwalebnego nas uczestnictwa w szlachetnej w Bornem Sulinowie na głosy rywalizacji. Zatem wracaliśmy do Szczecina, do naszego przy ulicy Eugeniusza Romera ( światowej sławy kartografa) miejsca, Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej, stałego zakwaterowania wielce radzi i usatysfakcjonowani wyprawą i jej rezultatami. W przyszłym roku zamierzamy także powrócić z tarczą, nie oddając pola konkurentom, dając jednako najlepszy z możliwych śpiewaczy popis żołnierskiej piosenki. Baczność. Do przodu z optymizmem patrz. Wyprzedzaj czas, Spocznij. Byle nie na laurach.

Kapitan żeglugi wielkiej to najwyższy stopień w marynarce handlowej, oficer pokładowy, kierownik, tak.tak – pan kierownik statku morskiego bez ograniczeń pojemnościowych (BRT) uprawiającego żeglugę wielką, czyli mówiąc wprost i bardziej obrazowo: podróżujący po międzynarodowych szlakach na rozmaitych akwenach. Jak zostać wilkiem morskim z dyplomem kapitana żeglugi wielkiej? Nic prostszego! Należy posiadać dyplom starszego oficera pokładowego na statkach o pojemności 3000 BRT i powyżej, dodatkową 12-miesięczną praktykę pływania na stanowisku starszego oficera pokładowego na morskich statkach handlowych o pojemności 3000 BRT i powyżej w żegludze międzynarodowej oraz złożyć egzamin na to stanowisko, albo w innym przypadku trzeba posiadać dyplom kapitana na statkach o pojemności od 500 do 3000 BRT, dodatkową 6-miesięczną praktykę pływania na stanowisku starszego oficera pokładowego na morskich statkach handlowych o pojemności 3000 BRT i powyżej w żegludze międzynarodowej oraz złożyć egzamin na to stanowisko. Dzień 20 sierpnia 2014 roku obfitował w Naszym Domu w zdarzenia związane z żeglowaniem po Szczecinie, od 31 sierpnia 2007 do 31 marca 2008 dyrektor Urzędu Morskiego w Słupsku, były przewodniczący szczecińskiego koła Związku Literatów Polskich. W roku 1976 ukończył Wydział Nawigacyjny Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Dowodził wieloma statkami polskimi i pod obcymi banderami m.in. w Hongkongu i Arabii Saudyjskiej, a także wykładał astronawigację na Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie. Co bardzo intrygujące i niezwykle barwne: w latach 1963-1989 był tajnym kurierem paryskim Kultury do Polski. Publikował w tym słynnym periodyku pod pseudonimami: Adam Tukubar (Chińskie wycieczki), Paweł Sowa (Pamiętnik znaleziony w Bochni), Sindbad Żeglarz (Hawana, czyli traktat o kontrabandzie). Jest autorem powieści: Awantury afrykańskie, Opowieści nawigacyjne (książka wyróżniona nagrodą im. Josepha Conrada), Awantury u Neptuna, Byłem kurierem Giedroycia , Gejsza z Osaki, Biała fregata. Trzeba przyznać, że niezwykłe umiejętności gawędziarskie Pana Kapitana uwiodły i urzekły zgromadzonych licznie Mieszkańców Naszego Domu. Opowieści o przygodach w trakcie rejsów i na obcych, egzotycznych lądach, zamorskich władcach, potędze żywiołów, urodzie i tajemnicach statków przebiły nawet pamiętne „Opowieści z Tysiąca i Jednej Nocy”. Panu Kapitanowi zadawano na koniec spotkania wiele pytań i uzyskano zapewnienie, że spotkanie było pierwsze ale nie ostatnie, bo ten „ Gość w Domu”, podobnie jak jego poprzednicy obdarzył naszych Mieszkańców szlachetną przyjaźnią, a kapitańskie słowo obietnicy ma na miarę sztormu – nieodwracalną moc sprawczą .Ahoj! Panie Kapitanie!

Szantowy występ rozpoczęto piosenką „ Złota Fregata”. Pani Małgorzata Kruszyńska – Kryszak, Kierownik Działu Opiekuńczo – Terapeutycznego serdecznie przywitała słuchaczy i zaprosiła wszystkich do wspólnego udziału w imprezie, czyli gremialnego śpiewania szantów, tak jak to jest na statkach, gdyż należy przypomnieć, że pieśni żeglarskie wykonywane były podczas pracy w celu synchronizacji czynności wykonywanych przez grupy żeglarzy, stosowane przede wszystkim wtedy, gdy na dany znak trzeba było jednocześnie użyć dużej siły wielu osób, lub też pomagały w wykonywaniu długich i monotonnych ale rytmicznych czynności. Śpiewali je sami wykonujący pracę, a jeśli była taka potrzeba – ton nadawał szantymen, a odpowiadał chór pracujących. I taki też rytuał zaproponowano słuchaczom, którzy jednak przede wszystkim nastawili się na odbiór repertuaru przygotowanego przez Domowy Zespół Wokalny ( Mieszkańcy: Pani Irena Lewińska, Pani Henryka Szafranek, Pani Anna Karasińska, Pani Maria Magdalena Wołoszczuk, Pani Danuta Krawczyk oraz Pracownicy Naszego Domu – Pani Kasia Duda, Pani Helena Podlewska – Kulik, Pani Dorota Rekść, Pani Jagoda Kabat oraz Pani Karolina Drelich. Grupie rozśpiewanych w tempie na „ cała naprzód” wykonawców towarzyszył jak zwykle kaowiec ( Lech Galicki) wcielając się w rolę szantymena. Zabawa i to „ lekka, łatwa i przyjemna” sprawiła wszystkim wiele radości i przyniosła bryzę morskiej relaksacji poprzez śpiew. A wykonywano takie standardy szantowe ( często powstałe w Naszym Domu), jak: „” Sailing”, „ Jamajka”, „ Wielka Fala”, „ Nie oddamy morza rybom”: „ Wyspę skarbów pierwszy złupi/ kto dobry humor ma/ piosenkę naszą kupisz, w szanty to jest gra/, czy też” Tu jest nasza przystań”: „ W Domu Kombatanta i Pioniera Naszej Ziemi/ czas płynie powoli i w swym biegu się leni/ A gdy my zaśpiewamy o Fregacie co złota/ to tu jest nasza przystań i na życie ochota”. I na dodatek w szantowym utworze zabrzmiały wspomnieniowo-życzeniowe słowa: „ Bo gdzie takie morze jak Bałtyk nas/ na którym my zawsze trzymamy straż/. Tak, ten podsumowujący siedem lat Przeglądów Piosenki Żeglarskiej Domów Pomocy Społecznej według pomysłu i z inicjatywy Pana Ryszarda Budzisza, Dyrektora Naszego Domu, pokazał wielką moc, którą ma śpiewanie szantów i to jak bardzo zbliża do siebie Wilki Morskie, a nawet Lądowe Szczury, bo tu o to chodzi aby być razem, tworzyć wspólnotę, i na pięcioliniach artykułować podróże po akwenach małych i dużych, na które każdy ma ochotę. „ Stare i nowe przeboje szantowe” w Naszym Domu. To był udany rejs Przygodo – Ahoj!.

30 lipca w Naszym Domu został zorganizowany Turniej Szachowo – Warcabowy. Przy okazji podajemy kilka informacji tematycznie związanych z tym wydarzeniem, a warto mieć przynajmniej taką podstawową wiedzę, gdy czyta się o, wydaje się się hermetycznych dyscyplinach ( grach), zwanych królewskimi (sic!) znanych zwykle pobieżnie i zdawkowo. Warcaby to gra planszowa ukształtowana w siedemnastym wieku, najprawdopodobniej na południu Francji lub w Hiszpanii. Posiada ona wiele odmian, spośród których uważane za dyscyplinę sportową są jedynie warcaby polskie (stupolowe) nazywane też międzynarodowymi. W większości krajów gra odbywa się jednak przeważnie na warcabnicy posiadającej 64 pola (często zastępowanej szachownicą), z wykorzystaniem 24 pionków (po 12 dla każdego z graczy). Zasady gry w szachy to nic innego jak prawidła regulujące sposób rozgrywania partii szachów. Choć pochodzenie gry nie zostało dokładnie wyjaśnione, to współczesne zasady ukształtowały się w średniowieczu. Ewoluowały one do początków XIX wieku, kiedy to osiągnęły właściwie swą bieżącą postać. W zależności od miejsca zasady gry różniły się od siebie, współcześnie za przepisy gry odpowiada Międzynarodowa Federacja Szachowa FIDE. Przepisy te mogą się różnić w przypadku różnych wariantów gry, np. dla szachów szybkich, błyskawicznych czy korespondencyjnych. Szachy to gra, w której udział biorą dwie osoby. Rozgrywa się ją na planszy nazywanej szachownicą, gdzie rozstawia się 32 bierki (sześciu rodzajów, w tym po 8 pionów i 8 figur, łącznie 16 dla każdego z graczy). Celem gry jest danie mata, tzn. zagrożenie króla przeciwnika usunięciem z dalszej rozgrywki tzw.„zbiciem”, którego nie sposób uniknąć. Gry jednak rzadko kończą się matem – gracze często poddają się, jeśli uważają, że dalsza gra doprowadzi do ich ostatecznej porażki. Zasady przewidują kilka sposobów remisowego zakończenia gry. W Naszym Domu mamy duże i wieloletnie tradycje związane przede wszystkim z szachami. Systematycznie, szczególnie w ostatnich latach, organizowane są turnieje, a Mieszkańcy ( np. śp. Pan Kazimierz Karchut –„wielki szachista” , czy też Pan Stanisław Czarnowski) byli lub są mistrzami szachownicy na zawodach, zarówno na „ wyjazdach”, jak i na miejscu. Tym razem Turniej Szachowo – Warcabowy zgromadził brać szachowo – warcabową z Domów Pomocy Dziennej mieszczących się przy ulicach: Potulickiej i Łukasiewicza oraz z DPS” Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej” przy ulicy Eugeniusza Romera 21 – 29. Sędzią Głównym zawodów obrano Pana Stanisława Czarnowskiego. Jego Asystentką do spraw techniczno – organizacyjnych była Pani Madzia Niżniowska, terapeutka zajęciowa, sama czyniąca od lat wielkie postępy jako zawodniczka i z racji swej znakomitej figury i aparycji damy – mogąca być, mówiąc bez kozery – personifikacją i reklamą atrakcyjności szachów i warcabów razem wziętych.. Otwarcia Turnieju dokonał Pan Ryszard Budzisz, Dyrektor Naszego Domu. W zmaganiach szachowych brylowali: Pan Stanisław Czarnowski – 1 miejsce, Pan Henryk Rafalski – 2 miejsce i Pan Janusz Kamiński – 3 miejsce. W konkurencji: warcaby, prym wiedli: Pan Jarosław Dziki, Pan Marian Pytel oraz Pan Roman Lesicki. Wszyscy otrzymali z rąk Pana Dyrektora Ryszarda Budzisza (oddanego promotora królewskiej gry) odpowiednie Dyplomy. Był także suty poczęstunek i smakowity obiad. "Gra w szachy przypomina wpatrywanie się w bezkresny ocean, gra w warcaby – spoglądanie w głąb bezdennej studni." – stwierdził swego czasu erudyta. Intelektualista -Marion F. Tinsley. I miał rację. A dowód na prawdziwość tego stwierdzenia mogliśmy zobaczyć w Naszym Domu podczas Turnieju Szachowo – Warcabowego. Czekamy na kolejne nadzwyczajne zawody szachowo – warcabowe: wielce intelektualne.