21 lutego br. Pani Sylwia Solarz – pracownik socjalny oraz Pan Przemek Kuduk – instruktor rehabilitacji precyzyjnie i z artystyczną pasją zorganizowali w Jadalni Naszego Domu wspólne śpiewanie typu/techniką karaoke dla Mieszkańców wszystkich Segmentów oraz pracowników DPS „ Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej” przy ulicy Eugeniusza Romera 21 – 29. Wykonywano rozmaite piosenki: ludowe, pop(ularne), standardy polskie i światowe, hity spotkań biesiadnych, przeboje z rozmaitych lat np. z repertuaru Czerwonych Gitar, Trubadurów, Kasi Sobczyk, No To Co, Niebiesko Czarnych i wiele, wiele innych. Kiedyś śpiewano je pod hasłem „Polska młodzież, śpiewa polskie piosenki”,a teraz Seniorzy przyjęli to przyjemne, radosne i – o czym wiele osób zapewne nie wie – zdrowe zadanie. Było wspaniale. Wszystko grało, że aż miło. „Śpiew jednoczy” i przecież „ śpiewać każdy może”. A przy okazji „ muzyka łagodzi obyczaje”. To tylko kropla w morzu zalet: śpiewania, muzykowania, karaoke, muzykoterapii, słuchania wibrujących nutek. Wobec tego podamy przy okazji nieco wiadomości związanych z „karaokową” imprezą zorganizowaną dla dobra Naszych Mieszkańców i jej bogatymi w witaminę „Z”- jak Zdrowie, elementami. Karaoke to forma rozrywki pochodząca z Japonii, polegająca na śpiewaniu w pubie, klubie, domu itp. znanych przebojów na tle odtwarzanego z nagrania akompaniamentu instrumentalnego bez warstwy wokalnej. Śpiewającemu może pomagać wyświetlanie tekstu na dowolnym medium: telewizorze, monitorze, projektorze itp. Nazwa w dosłownym tłumaczeniu oznacza "pusta orkiestra" i powstała z dwóch słów japońskich: karappo (pusty) i ōkesutora (orkiestra).
Celem muzyki jest oddziaływanie na świadomość słuchacza. Jest zjawiskiem odbieranym subiektywnie, zależnym od indywidualnych skłonności, wcześniejszych doświadczeń, społecznych kryteriów wartości, aktualnego nastroju i wielu innych czynników w tym tzw. słuchu muzycznego. Od mowy ludzkiej różni się znacznie większą abstrakcyjnością przekazywanych treści oraz wykorzystaniem oprócz głosu ludzkiego również instrumentów muzycznych. Muzyka jest jednym z przejawów ludzkiej kultury. Można przyjąć, że muzyka od zawsze towarzyszyła człowiekowi w pracy, zabawie, odpoczynku oraz w obrzędach, najpewniej również od początku łączona była z tańcem i słowem. Z początku muzyka służyła celom praktycznym – pomagała w pracy zespołowej, była formą komunikacji, później stała się także elementem tożsamości zbiorowej. Z czasem wykształciła się jako jedna z gałęzi sztuki. Śpiew to czynność polegająca na wytwarzaniu dźwięków o charakterze muzycznym za pomocą głosu. Każda osoba potrafiąca mówić potrafi też śpiewać, ponieważ śpiew pod wieloma względami jest jedynie formą przedłużonej mowy. Śpiew może być nieformalny i wykonywany dla przyjemności, a także formalny, taki jak profesjonalny śpiew na przedstawieniu, koncercie bądź w studiu nagraniowym. Śpiew może być wykonywany w grupie, takiej jak chór, przy akompaniamencie instrumentów muzycznych, pełnej orkiestry lub zespołu. Śpiewanie bez akompaniamentu muzycznego nazywamy śpiewem a cappella. Muzykoterapia, to dziedzina posługująca się muzyką lub jej elementami w celu przywracania zdrowia lub poprawy funkcjonowania osób z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej. Tradycje stosowania muzyki w terapii sięgają już czasów plemiennych, kiedy szaman w czasie rytuałów leczniczych stosował śpiew, grę na instrumentach i taniec. Obecnie jest to dziedzina oparta na podstawach naukowych, w której muzykoterapeuta w procesie kształcenia musi przyswoić wiedzę z zakresu wielu dyscyplin naukowych: psychologii, medycyny, pedagogiki, psychoterapii itp. Podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk, muzyka, która często jest wyzwalaczem przeżyć i emocji. Stąd muzyka trwa na świecie od jego zarania i będzie zawsze, także na spotkaniach karaoke i śpiewaniach rozmaitego typu odbywających się w Naszym Domu. Do końca swiata i wiele nut dłużej.
