Autor: A B

W piątek, 21 listopada 2014 roku, odbyły się oficjalne, uroczyste obchody Dnia Pracownika Socjalnego. Podczas świątecznego spotkania w Teatrze Lalek Pleciuga, mieszczącym się przy placu Teatralnym w Szczecinie, pracownicy socjalni zostali uhonorowani za zaangażowanie i wysiłek rozmaitej natury, jaki wkładają w swą codzienną pracę. W uroczystości wzięli udział przedstawiciele miasta m.in. Krzysztof Soska, Bohdan Jaroszewicz – Zastępcy Prezydenta Szczecina, Przewodniczący Rady Miasta – Jan Stopyra, a także przedstawiciele organizacji pozarządowych, jednostek zajmujących się pomocą społeczną. Nagrody Prezydenta Miasta otrzymało dwudziestu jeden pracowników jednostek organizacyjnych Gminy Miasta Szczecin, realizujących zadania z zakresu ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Nagrody zostały przyznane w trzech kategoriach: – działania na rzecz osób i rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej, – działania na rzecz systemu pieczy zastępczej, – działania na rzecz podnoszenia jakości usług i sprawnego funkcjonowania jednostek organizacyjnych Gminy Miasta Szczecin, realizujących zadania z zakresu ustawy o pomocy społecznej lub ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej.

W 1795 roku z map Europy wymazano państwo polskie. Jego obszary i ludność je zamieszkująca weszły w skład trzech krajów: Rosji, Prus i Austrii. W dziewiętnastym wieku Polacy bezskutecznie zrywali się do walki zbrojnej o odzyskanie niepodległości. W głównej mierze działo się, tak ponieważ państwa zaborcze ściśle ze sobą współpracując za każdym razem udanie tłumiły te próby. Na początku dwudziestego wieku pojawiły się szanse na zmianę sytuacji w rezultacie powstania dwóch przeciwstawnych bloków: Trójprzymierza, czyli Niemiec, Austro-Węgier i Włoch oraz Trójporozumienia – Ententy – stworzonej przez Francję, Anglię i Rosję. Oto państwa zaborcze znalazły się w przeciwnych, wrogich wobec siebie obozach. I Wojna Światowa wybuchła 28 czerwca 1914 r. Czteroletnie działania militarne doprowadziły do wielkiej klęski trzech krajów zaborczych: Austro-Węgier, Niemiec i Rosji. Fakt ten wyzyskali Polacy, czyniący od początku I Wojny Światowej starania mające w efekcie zaowocować odrodzeniem niezależnej polskiej państwowości. Spośród osób, które najbardziej zasłużyły się w tej sprawie należy wymienić przede wszystkim: Józefa Piłsudskiego, Romana Dmowskiego oraz Ignacego Paderewskiego. Ten pierwszy zasłynął ze stworzenia legionów polskich, budowy Polskiej Organizacji Wojskowej i odmowy złożenia przysięgi na wierność cesarzom Niemiec i Austro-Węgier. Za to ostatnie postępowanie zaborcy osadzili go w więzieniu w Magdeburgu. 11 listopada 1918 r. w Compiegne podpisano zawieszenie broni na froncie zachodnim kończące praktycznie I Wojnę Światową. Dzień wcześniej powrócił do Warszawy zwolniony przez Niemców z więzienia, Józef Piłsudski. Wszystkie stronnictwa polskie, uznając jego ogromne zasługi w dziele walki o niepodległą Ojczyznę, zażądały od Rady Regencyjnej przekazania mu władzy. Ta dekretem z dnia 11 listopada 1918 r. oddała Józefowi Piłsudskiemu naczelne dowództwo nad organizującym się wojskiem. W tym samym czasie na ulicach polskich miast trwało rozbrajanie żołnierzy niemieckich i austriackich. Wszędzie gromadziły się tłumy świętujące swą radość i zadowolenie z faktu odzyskania przez Polskę niepodległości po 123 latach niewoli. 12 listopada br. w pięknie udekorowanej białoczerwonymi flagami i umieszczonym na honorowym miejscu portretem Marszałka Józefa Piłsudskiego sali Domowej Jadalni, o godzinie 11.00, rozpoczęła się uroczysta Akademia z okazji Narodowego Święta Niepodległości. Wszystkich przybyłych powitała świątecznym słowem Pani Małgorzata Kruszyńska – Kryszak, Kierownik Działu Opiekuńczo-Terapeutycznego. Następnie odśpiewano Mazurka Dąbrowskiego – Hymn Polski. Po wygłoszeniu przez instruktora ds. kulturalno-oświatowych wprowadzenia z Archiwum Historii przybyli na uroczystość uczniowie Zespołu Szkół Salezjańskich z Panią Ewą Berdyszak, Zastępcą Dyrektora tej Placówki Pedagogicznej na czele wykonali znakomicie przygotowany montaż słowno-muzyczny nawiązujący do okresu powstań i czasów, w których Polska odzyskała niepodległość. Następnie Chór „ Srebrna Młodość” ( w stałym składzie, do którego dołączył Pan Józef Rutkowski (!)) z Naszego Domu wspólnie i co ważne – spontanicznie wykonał z młodzieżą szkolną pieśni: ”Marsz, marsz Polonia” i „Raduje się serce”. Należy zauważyć, że ta wspaniała współpraca wykonawcza Seniorów z juniorami utrzymywała się przez czas trwania całej Akademii. Piękne wiersze utrzymane w poetyce uroczystości, a także ważne teksty z Archiwum Historii powiedzieli: Pani Anna Karasińska, Pani Maria. M. Wołoszczuk, Pani Katarzyna Duda, Pani Aleksandra Pańczyszyn, Pani Magdalena Niżniowska oraz Pan Przemysław Kuduk. Uroczysta Akademia trwała w podniosłej i radosnej atmosferze ponad godzinę. Na zakończenie Pani Małgorzata Kruszyńska – Kryszak pięknie podziękowała Mieszkańcom Naszego Domu i młodzieży szkolnej za twórczy udział w uroczystościach, zaś Pani Ewa Berdyszak zapewniła zebranych, że uczniowie Zespołu Szkół Salezjańskich pragną tak często jak to jest możliwe spędzać czas z Seniorami i prezentować swe artystyczne umiejętności . I tak Narodowe Święto Niepodległości stało się także okazją do międzypokoleniowego zbratania się polskiej, młodzieńczej energii z doświadczeniem życiowym Seniorów. Jest rok 2014. ” Jeszcze Polska nie zginęła…”.

„Impresje poetyckie w obrazach zawite” – taki temat, prelekcji – nieco zawiły i tajemniczy – zaproponował nasz Gość, a miała to być Jego opowieść o ujętych w wierszowane ramy refleksjach dotyczących dzieł sztuki – efemerycznym, i nie tylko, pędzlem malowanych. W wyniku rozmaitych zdarzeń stało się jednak inaczej. Zebrani w Kawiarence, w liczbie ponad dwudziestu osób, Mieszkańcy usłyszeli niespodziewanie niezwykle szczerą, interesującą, często frapującą opowieść doświadczonego człowieka, także poety, ale i nauczyciela akademickiego o Jego oglądzie świata, życia, losie człowieka i rozmaitych doświadczeniach wyjętych z prywatnego CV. Pan Gabriel Leśniewski skończył studia na Wydziale Inżynieryjno – Ekonomicznym Transportu Politechniki Szczecińskiej, znanym z tego, iż wykładało tam wielu znamienitych profesorów: Lesław Swatler – finanse, Władysław Górski – prawo transportowe, Przemysław Małek – transport i także cały zastęp innych, słynnych szczecińskich naukowców. Nasz Gość przez całe dorosłe życie związany był z gospodarką morską i szkolnictwem wyższym ( Wyższa Szkoła Morska – obecnie: Akademia Morska). Jak zapewnia: Jego przygoda z wypowiadaniem myśli i przeżyć za pomocą wiersza rozpoczęła się około dwadzieścia lat temu i trwa nadal. Poprzez swoje pisanie autor chce zwrócić uwagę czytelników ( wydał wiele tomików poezji) na wielowarstwowość i wielkowymiarowość egzystencji ludzkiej. Mówiąc prosto: życie człowieka nie jest banalną bajką, lecz ciągłym zmaganiem się z łaskawością lub przeciwnościami losu. Swoje wynurzenia bez znieczulenia rozszerzane poprzez odpowiedzi na trudne pytania zadawane przez instruktora ds. kulturalno-oświatowych bardzo zainteresowały słuchaczy, mimo pozornej hermetyczności rozważań. Swoje rozważania nasz Gość wspierał własną poezją:” Dziś, kiedy już bez lęków pytać możemy, pytajmy czy wiemy i wiedzieć chcemy, jak naprawdę w ów czas było, a także czy jesteśmy pewni, czego teraz pragniemy i jakiego jutra oczekujemy”. To wiersz Pana Gabriela Leśniewskiego z tomiku „ W labiryncie egzystencji”. Seniorzy z Naszego Domu z zainteresowaniem wysłuchali zarówno opowieści o życiu i śmierci, o dniach powszednich i szczególnych ( proza), a także refleksji poetyckich, nawet jeżeli były to krótkie formy np. wspomnienia z pobytów w rozmaitych sanatoriach, bo są przecież ekspertami z przeżywania nocy i dni, a także wszystkiego co przynosi bytowanie w różnych warunkach i miejscach. Na koniec długiego, ponad godzinnego spotkania wylosowano trzy książki Pana dr. Gabriela Leśniewskiego, w których dokonał On wpisów i które powędrowały do rąk szczęśliwych słuchaczy. To było bardzo udane spotkanie z cyklu „ Gość w Domu”, wpisujące się w nastrój Złotej Polskiej Jesieni (także szczególnej pory życia). Ach, ta poezja czyni cuda.