DPS Romera

 Uroczystości rozpoczęło gremialne odśpiewanie przez zebranych z Panem Ryszardem Budziszem, Dyrektorem Naszego Domu na czele –  Mazurka Dąbrowskiego.   Następnie Pani Izabela Piskorz, Kierownik działu socjalno – środowiskowego wygłosiła słowo wstępne, w którym opisała historyczno – patriotyczne uwarunkowania, przyczyny i wagę obchodzonego w sposób szczególny Święta Narodowego. Potem prozę przemówienia uzupełnił powiedziany przez Lecha Galickiego, instruktora k – o: wiersz Ludwika Wiszniewskiego –„11 listopada”. Zespół Wokalny Naszego Domu ( Pani Henryka Szafranek, Pani Anna Karasińska, Pani Irena Lewińska, Pani Stanisława Fader, Pani Aniela Wiśniewska, Pani Marianna Kawałkowska i  Pani Stefania Michalewicz) wykonał pieśni: „ Deszcz, jesienny deszcz” oraz „ Rotę”. Poezję Adama Mickiewicza” Ja w mej chacie spać nie mogę” w sposób wielce szlachetny wygłosił Pan Witold Czarnecki. Następnie prowadząca konferansjerkę akademijną Pani Maria Magdalena Wołoszczuk odczytała esej „ Narodowe Święto Niepodległości 11 listopada”. I zaraz potem utrzymany w poetyce spotkania: „ Hymn „ wieszcza Juliusza Słowackiego pięknie zinterpretowany przez Panią Katarzynę Dudę – rehabilitantkę. Ponownie Zespół Wokalny wykonał „ Warszawiankę” i „ Hej chłopcy, bagnet na broń”. Niezwykłe refleksje wywołał poetycki dialog „ Katechizm polskiego dziecka” napisany w roku 1901 przez Władysława Bełzę, a wyartykułowany w symbolicznej rozmowie międzypokoleniowej między Panem Witoldem Czarneckim (Mieszkańcem i jednocześnie aktorem domowego Teatru Empatia) i Panią Magdą Niżniowską – instruktorem terapii zajęciowej. „ Czym twa ziemia?” – zadała pytanie młoda wiekiem Pani Magda. „Mą Ojczyzną” – odpowiedział Pan Witold. „ Czym zdobyta?- padło pytanie. „ Krwią i blizną”. – odpowiedział senior – kombatant. I wzruszył się szczerze. Tak  bardzo naturalnie – mimo, że gra aktorska nie jest mu obca…Potem Pani Anna Karasińska z wielkim wyczuciem artystycznym przedstawiła wiersz” Serca nam biją”, a Pani Maria Kawałkowska powiedziała znakomicie poezję” Niepodległości dzień”. Następnie Pan Przemysław Kuduk – rehabilitant, ujawniając swój wielki talent do przekazywania mocy ważnych słów wyrecytował wiersz Marii Konopnickiej  „ O Wrześni”. Zespół Wokalny Naszego Domu zaśpiewał: „ O Panie” i „ Wszystko co nasze Polsce oddamy”. W dalszej kolejności Pani Henryka Szafranek (Mieszkanka, aktorka domowego Teatru Empatia) w sposób szlachetny powiedziała wiersz „ Mówiono”. Pani Magdalena Niżniowska zaprezentowała z wielką powagą i wyczuciem przesłania tekst” Naczelnik”. Traktował on o Marszałku Józefie Piłsudskim.  Zespół Wokalny zaśpiewał pieśni: „ Pierwsza Brygada” i „Piękna nasza Polska cała”. I tak zakończył się program wokalno – słowny w wykonaniu Mieszkańców i pracowników Naszego Domu. A po chwili na scenie Niepodległościowej Akademii pojawiły się dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 11 im. UNICEF-u mieszczącej się przy ulicy Emilii Plater 20 w Szczecinie. Ubrane w stroje, na tle scenografii z epoki ( początek dwudziestego wieku) przedstawiły zebranym widowisko mówiące o czasach rozbiorów Polski i  wybijaniu się naszej Ojczyzny na Niepodległość. Przedstawienie znakomicie przygotowała i wyreżyserowała Pani Marzena Mrowińska, pedagog. Były wielkie brawa przede wszystkim od Seniorów – w świątecznym podziękowaniu i uznaniu dla młodych wykonawców. Na zakończenie Akademii Pani Małgorzata Kruszyńska – Kryszak, Kierownik Działu Opiekuńczo – Rehabilitacyjnego w pięknej mowie podsumowującej Akademię z okazji Narodowego Święta Niepodległości zauważyła, iż w sposób niezwykły i bardzo wymowny w patriotycznej uroczystości, która odbyła się w Naszym Domu nastąpiło  ożywiające ducha polskości spotkanie pokoleń. To ważny znak. Jaki? „ Jeszcze Polska nie zginęła! „. Póki takie spotkania mają miejsce.

6 listopada bieżącego roku nasz Teatr Empatia zaprezentował Domowej Społeczności DPS „ Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej”  a także ”oku  kamery” TVP Szczecin przedstawienie „ Ławka Papkina”, które było już wystawione  i docenione na Festiwalu Teatrów Amatorskich w Kamiennej Górze ( 4. 10.2013 r.). Prawdą jest, że  aktorzy, którzy mają  pokazać  efekt swojej pracy wśród osób ze swego środowiska chcą to uczynić najlepiej, a jednocześnie powoduje to powstanie u nich większego niż zazwyczaj stresu ( czytaj: efekt ambicji). Pani Maria Magdalena Wołoszczuk opisała powyższe zdarzenia i stany artystycznego ducha z pozycji jednej z aktorek biorących udział  w spektaklu „ Ławka Papkina”.  Oto Jej wrażenia:” Stres, zmęczenie, na szczęście tylko pozorna pustka w głowie. 6. 11 .2013 r. Są Goście z innych Domów, rodziny niektórych wykonawców,  jest dziennikarz i  operator z Telewizji Szczecin, a niewątpliwie ich obecność podnosi w dużej mierze rangę naszego przedstawienia. My w kulisach, zasłonięta kurtyna, scenografia, to przede wszystkim tytułowa Ławka i niebo, na którym zawisły trzy księżyce i spadające gwiazdy. To inna rzeczywistość.  Sztuka jest przecież przepełniona magią  przestrzeni  sceny, słowa i kostiumów. Widownia  wypełniona spragnionymi wrażeń  widzami, nastrojowe światła, i niezwykła muzyka, która wyciszona lub zgłośniona towarzyszy akcji sztuki cały czas. Dopracowanie makijażu, wzajemna pomoc, megastres, uśmiechy, wywiady dla Telewizji…Niedowierzam, że dzieje się to naprawdę. Inni chyba też. Słyszę wstępne przemówienie zastępcy Dyrektora Domu, Pani Katarzyny Kałuckiej. I jeszcze przypomnienie.  W kwestiach nagłośnienia i oświetlenia według zamiaru reżysera – nieoceniona pomoc Pana Przemka Kuduka – naszego rehabilitanta, scenografia – dzieło Pani Heleny Sawczyszyn – terapeutki zajęciowej i Pani Madzi Niżniowskiej, także inspicjentki nieocenionej. Początek  i koniec sztuki „ Ławka Papkina”. A w międzyczasie tyle niezwykłych sytuacji wywołujących wielką aprobatę publiczności.  Monologi, dialogi, mimika, ruchy, aktorska gra…Brawa unoszą nas, aktorów jak fala. A jest ich wiele. Brawa skandowane. Przypomina się mi / nam – wykonawcom „ galernicza praca” w trakcie prób, nieskończone powtórki  scenicznych zadań aplikowane przez autora sztuki i reżysera – Pana Leszka, naszego „tyrana” od nauki aktorskiego fachu, instruktora od kultury i oświaty. Warto było. Przygotowujemy kolejne przedstawienia. Profesjonalne. Klasykę i repertuar współczesny.”.

„Ławka Papkina”  reż. Lech Galicki, Teatr Empatia z DPS „ Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej”, ul Eugeniusza Romera 21 – 29. ( Dyrektor Domu: Pan Ryszard Budzisz).

Obsada:  Witold Czarnecki – Parapapkin i Romek,  Maria Magdalena Wołoszczuk – Pani Klara, Henryka Szafranek – Julcia, Alicja Czuraba – Cyberlalka, Woland – L.G.

Reszta w dodatku fotoreportażowym

 30 października 2013 roku w Naszym Domu wykład pod w/w tytułem wygłosiła Pani Barbara M. Kownacka z Uniwersytetu Szczecińskiego. Gościa powitała Pani Iza Piskorz, Kierownik działu socjalno – środowiskowego. Trzeba przyznać, że tematyka sygnalizowana poprzez niezwykle oryginalną zapowiedz wstępną, zaintrygowała Mieszkańców Domu, a jednocześnie, ponieważ rutynowo i ze znajomością rzeczy  prowadzone są u nas zajęcia z zakresu kulinoterapii, spowodowała zwiększone zainteresowanie tym, jak sądzili Mieszkańcy,  co  o przyrządzaniu potraw i przepisach kulinarnych ma do przekazania doktorantka ostatniego, III roku studiów na wydziale filologicznym US. I tutaj nastąpiło chwilowe nieporozumienie, a może była to niespodzianka przygotowana przez wykładowczynię. Pani Barbara Kownacka oznajmiła, iż gotowanie, pitraszenie, sporządzanie wyrafinowanych potraw nie jest jej hobby, domeną, czy też konikiem. Po prostu – przygotowuje tylko najprostsze dania i to wszystko. Natomiast zajęcia wykładowe przez nią prowadzone  polegają na wyjaśnieniu historii przepisów kulinarnych, ich budowy, zastosowania, a także wskazaniu w tekstach literackich – receptur kuchennych jako elementu świata przedstawionego. Słuchacze uzyskali sporo wiadomości z zakresu literaturoznawstwa i zachętę do wejścia na drogę poszukiwań oryginalnych, rodzinnych, wywodzących się z miejsc urodzenia przepisów kulinarnych. Wykład Pani Barbary Marii Kownackiej zakończyły gromkie brawa i werbalna zachęta do kolejnych odwiedzin w Naszym Domu. Był także podarunek wykonany w pracowni Terapii Zajęciowej prowadzonej przez Panią Helena Sawczyszyn Pierwsze kontakty zostały nawiązane.