Jest kilka legend, które próbują tłumaczyć zwyczaj malowania jajek na Wielkanoc. Jedna z nich głosi, że święta Maria Magdalena, dowiedziawszy się o Zmartwychwstaniu Jezusa, radośnie pobiegła do domu. Tam dostrzegła, że wszystkie jajka stały się kolorowe. Później, mówiąc apostołom o cudzie, pokazała im też jajka. Wtedy to wykluły się z nich piękne kolorowe ptaki, które od razu poderwały się do lotu, aby na całym świecie głosić Dobrą Nowinę. Inna legenda mówi, że Matka Boska udała się do Piłata, chcąc wybłagać życie syna. Przyniosła wtedy ze sobą malowane jajka jako prezent dla jego dzieci. Jest też legenda głosząca, że pewien biedak, który spotkał Jezusa prowadzonego na śmierć, pozostawił koszyk z jajkami, sam zaś poszedł pomóc Jezusowi nieść krzyż. Gdy powrócił do swego koszyka zauważył, że jajka w nim pozostawione miały kolorowe skorupki.
14 lutego odbył się u nas Wielki Bal Przyjaciela, który towarzyszył obchodom Dnia Świętego Walentego. Specjalnie na tę okazję przygotowaliśmy cały stos kolorowych kartek z życzeniami i okazjonalnymi wierszykami, wyszukanymi specjalnie na tę okazję. Każdy z nas otrzymał taką kartkę. Nie zabrakło również poczęstunku, który wcześniej sami przygotowaliśmy, i oczywiście dobrej zabawy. Szczególną radość wzbudziły konkursy z nagrodami; taniec z balonem i z krzesełkami, zbieranie balonów na czas, wyścig z jajkiem i wiele innych. Nie zabrakło również tańca, śmiechu i radości.
Szkoda, że takie zabawy nie mogą trwać bez końca…
Grupa praktykantek ze Studium Medycznego w Szczecinie przygotowała dla naszych Seniorów spotkanie upamiętniające życie i twórczość Ireny Jarockiej. Podopieczni mogli wysłuchać ciekawego życiorysu artystki – na temat którego odbył się później mały quiz, a także wyśpiewać wspólnie jej piosenki.
Sport, to forma aktywności człowieka, mająca na celu doskonalenie jego sił psychofizycznych, indywidualnie lub zbiorowo, według reguł umownych. Sport wyczynowy jest formą działalności człowieka, podejmowaną dobrowolnie w drodze rywalizacji dla uzyskania maksymalnych wyników sportowych.. Sport profesjonalny jest rodzajem sportu wyczynowego uprawianego w celach zarobkowych. W ramach rekreacji, rozumianej tu jako odrębne pojęcie, brak jest elementu rywalizacji. Różne realizowane w jej ramach czynności, poza pracą, czy nauką, są wykonywane w miejscu zamieszkania, czy pobytu, co różni ją z kolei od turystyki – podróży w celu poznawania świata i ludzi. W niektórych ujęciach sport to również kultura fizyczna, dbanie o własne ciało, podziwianie piękna zawodników uprawiających dane dyscypliny. Zawody zorganizowane przez rehabilitantów ( Katarzyna Duda, Dorota Rekść i Witold Nowak) stanowiły znakomite połączenie sportu rekreacyjnego ze sportem wyczynowym( ze względu na element rywalizacji) oraz kulturą fizyczną – bo przecież szło o to aby w uczestniczących w poszczególnych konkurencjach Mieszkańcach Domu zagościł zdrowy duch. I proszę drogich Czytelników zagościł i to w sposób rewelacyjny, co przejawiało się niezwykłą poprawą nastroju uczestników zawodów, dotlenieniem ich organizmów i erupcją optymistycznego poczucia własnej wartości. Dodać trzeba, że międzysegmentowe zawody wyciągnęły z Domowych pieleszy, chociaż na balkony, czy też do okien uchylonych – kibiców, lub tylko osoby zaciekawione sportowymi igrzyskami. Oto na czele swoich sześcioosobowych drużyn stanęły Koordynatorki poszczególnych segmentów Domu, znane z wielkiej ambicji, woli walki w stylu fair play i przywódczych przymiotów: Panie – Małgorzata Kruszyńska – Kryszak, Agnieszka Nowacka, Jolanta Matysiak, Małgorzata Żytkowiak i Helena Podlewska. Zawodnicy zapatrzeni w swoje liderki w każdej dyscyplinie dawali z siebie maksimum sił i woli walki sportowej. Pierwsza konkurencja: „podaj piłkę” . Wyścig polega na tym aby jak najszybciej podać piłkę z przodu do tyłu grupy odpowiednio ustawionych sportowców. Potem konkurencja: ”nawlekanie” – zawodnicy ustawieni w szeregach a koordynator zespołu musi w najszybszym tempie nawlec wszystkich na sznurek długości około 10 metrów. I nastepna konkurencja ( dyscyplina?) :”portrety”.
Dnia 23 marca 2012 roku w holu Filharmonii Szczecińskiej odbył się coroczny Kiermasz Wielkanocny, na którym prezentują się różne stwarzyszenia miasta Szczecin – w tym my – Stowarzyszenie Złoty Wiek.
Z wielką radością zegnaliśmy zimę. Piękną, powabna Marzannę spalilismy na polanie przy jeziorze Głębokim. Po dokonanie tego "obrządku" euforycznie przystąpilismy do wzmacniania naszego ciała. Były spacery po lesie z kijami nordic walking, gimnastyka ogólnousprawniajaca.
Marzanna to nazwa kukły przedstawiającej boginię, którą w rytualny sposób palono bądź topiono w czasie wiosennego święta Jarego, aby przywołać wiosnę. Zwyczaj ten, zakorzeniony w pogańskich obrzędach ofiarnych, miał zapewnić urodzaj w nadchodzącym roku. Wierzono, że zabicie postaci przedstawiającej boginię śmierci spowoduje jednocześnie usunięcie efektów zimy i nadejście wiosny. Kukłę wykonywano ze słomy, owijano białym płótnem, zdobiono wstążkami i koralami. Tradycja nakazywała, aby dziecięcy orszak, z marzanną i zielonymi gałązkami jałowca w dłoniach, obszedł wszystkie domy we wsi. Po drodze podtapiano marzannę w każdej wodzie, jaka się nadarzyła. Wieczorem kukłę przejmowała młodzież. W świetle zapalonych gałązek jałowca wyprowadzano marzannę ze wsi, podpalano i wrzucano do wody. Z topieniem marzanny, również obecnie, związane są różne przesądy, chociaż kto wie co jest przesądem a co swoistym doświadczeniem człowieka: nie wolno dotknąć pływającej w wodzie kukły, bo grozi to uschnięciem ręki, obejrzenie się za siebie w drodze powrotnej może spowodować chorobę, a potknięcie i upadek – śmierć w ciągu najbliższego roku.
Kategorie
Kulinoterapia
Dnia 14 marca 2012 r. po raz kolejny odbyło się cykliczne spotkanie „ Kulinoterapia”, tym razem Mieszkańcy wspólnie z pracownikami przygotowywali Sajgonki. Kraków, marzec 2012
Podopieczni Domu Kombatanta
i Pioniera Ziemi Szczecińskiej
Słowa, dobrze, że jesteście!
Spółdzielnia Socjalna „Republika Marzeń mimo wszystko”, działająca pod skrzydłami mojej Fundacji, ogłasza konkurs poetycki dla ludzi chorych i niepełnosprawnych pod nazwa „Słowa, dobrze, że jesteście”. Wiem, że wiele stowarzyszeń i fundacji zajmuje się twórczością swoich podopiecznych. Marzę jednak o tym, by istniał konkurs ogólnopolski, dla ludzi o wszystkich niepełnosprawnościach, z profesjonalnym jury, z poważnymi nagrodami, z możliwością publikacji nagrodzonych utworów. Nasza spółdzielnia, powołana do promowania twórczości osób niepełnosprawnych, może spełnić to moje marzenie.
Od 2002 roku prowadzę we foyer Teatru im. Juliusza Słowackiego Krakowski Salon Poezji. Już ponad 360 razy w niedzielne przedpołudnia spotykają się w tym magicznym miejscu aktorzy, muzycy i tłumy widzów. Aktorzy czytają poezje, towarzyszy im muzyka grana przez najwybitniejszych artystów, czasem rozbrzmiewa poezja śpiewana przez znane gwiazdy. Zdumiewające jest to, że podczas każdego poetyckiego poranku jest pełna sala, często ludzie siedzą na schodach i stoją w przyległych do foyer korytarzach. Otworzyłam już 32 podobne salony w innych miastach. Nie tylko w Polsce. A przecież nie dzieje się w nich nic szczególnego. Ot, aktorzy czytają wiersze. To jakieś niezrozumiałe zjawisko w naszych drapieżnych, pełnych niezwykłych atrakcji czasach. A jednak… Ludzie przychodzą co tydzień i w ciszy, skupieniu słuchają słowa. Widocznie tęsknimy za ważnym i pięknym Słowem. Bo jest Go coraz mniej w naszej rzeczywistości. W życiu publicznym, w mediach przewalają się lawiny słów pozbawione wiarygodności oraz piękna. Nikt za nie nie bierze odpowiedzialności. Często służą niszczeniu, oczernianiu, kłamstwom. Wypowiadane w złości, nienawiści, przestają być przyjacielem człowieka. Są bezradne, odarte z godności i jakby traciły sens. Budzą w nas lęk i poczucie osamotnienia. Może dlatego tęsknimy za poezją. Na szczęście wśród ludzi rodzą się Poeci. Oni potrafią zwykłe słowa tak zestawiać, tak ich używać, że, słuchając ich, nagle zaczynamy rozumieć rzeczy skomplikowane i przestajemy czuć się osamotnieni. Poeci często rozjaśniają rzeczywistość, tworząc światy, konstelacje słów, które pozwalają na wzruszenia, refleksje, na dotykanie piękna. Dzięki nim słowa wciąż mają godność, budzą zaufanie, pozwalają spokojnie zastanowić się nad życiem, przemijaniem, uczuciami. Takie Słowa naprawdę pomagają. Stają się prawdziwym Przyjacielem. A każdy człowiek potrzebuje Przyjaciela.
12 marca 2012 roku obchodzilismy wielka uroczystosc – jubileusz 88 urodzin Pani Broni, jednej z naszych nowych podopiecznych. Jubilatka poczęstowała społeczność naszej placówki słodkimi wypiekami, aromatyczną kawą, herbatą. Koleżanki i koledzy złożyli jubilatce serdeczne życzenia, wręczyli upominki i kwiaty, odśpiewali gromko "Sto lat!".